Eind november was ik in het oecumenische Franse klooster in Taizé voor een stilte retraite. Even uit de hectiek van het alledaagse leven en ruimte maken voor wezenlijke dingen. In zo’n week neem je deel aan het simpele ritme van drie keer per dag gebed, en drie keer per dag een maaltijd in stilte. In de ochtend krijg je een stuk tekst uit de bijbel, wat gedachten daarover en suggesties voor reflectie mee. Dat is alles. De tijd breng je verder door in stilte op je kamer, buiten op het mooie Franse platteland of in de stille kerk. Doordat het ritme van de dag zo simpel is, gebeurt alles heel bewust. Rondom deze retraite-week vroeg ik mijzelf af waarom ik zo opbloei van zo’n week. Wat is het dat daar gebeurt? Ik zette het destijds voor mezelf op een rijtje (want ik houd van overzichtelijke lijstjes):

1. Het geeft ruimte om te ontdekken en eerlijk en rustig te zien wat er mij leeft, daarop te reflecteren en er tijd voor te nemen. Dit zorgt voor inzichten en realisaties om mee te nemen.
2. Het is een moment om even stil te staan en te kijken waar ik vandaan komt, waar ik nu sta en waar ik heen ga of wil gaan. Herfocussen op waar het echt om gaat, wat goed en waar is.
3. Door gebed, introspectie en studie (bijbel en andere boeken) krijg ik een dieper begrip van het mysterie van wie of wat God is. En wie ik en de wereld in relatie daartoe zijn.
4. Ik ervaar iets meer van God, in de zin van het weten/kennen in het hart i.p.v intellectueel. De mysticus/het spirituele wezen dat ik ben gun ik meer ruimte om te groeien. Ik laat de Geest meer in mij ademen, en merk wat dat geeft en veranderd.
5. Er ontstaat in mij meer dankbaarheid, verwondering, creativiteit en hernieuwde levensadem. Ik kan genieten van kleine, simpele dingen. De natuur speelt hier ook een grote rol in.

Wat ik tijdens de retraite ervoer en wat ik daarvan in mijn dagelijkse leven wil overbrengen, ligt dicht bij wat wij als Dorothy-gemeenschap ooit schreven in ons ‘visie-document’, over een spiritualiteit van eenvoud. Toen ik dat thuis weer eens las, zag ik dat de aspecten uit mijn lijstje veel te maken hebben met wat we in onze visie schrijven: Een verlangen naar de rust van ritme en eenvoud, ruimte voor stilte en bezinning, aandachtig en bewust doen wat je doet, genieten van de schoonheid in de eenvoudige dingen op je heen, verbondenheid met God, onszelf en de schepping. Na deze ervaring in het klooster hoop ik dus weer vuriger dat we onze visie steeds meer waarheid kunnen laten worden in ons leven.

Een spiritualiteit van eenvoud is een levensstijl. En één die ik ook echt nodig heb om gezond te functioneren. Maar het gaat enorm in tegen het ritme van de huidige maatschappij. Terwijl ik het nodig heb om ritme en rust te hebben, ruimte voor mezelf en anderen, wordt ik constant overspoeld door een stroom van prikkels: informatie, afleiding, vermaak, keuzes. Volgens mij moeten mensen tegenwoordig veel meer bewust de keuze maken om ‘in het moment’ te leven en om ‘niets’ te doen. Om te wachten, te luisteren en te mijmeren gunnen we onszelf vaak weinig tijd. We willen vaak alles tegelijk en snel iets hebben afgerond om weer verder te gaan. Omdat er simpelweg zoveel andere mogelijkheden zijn. En ondanks dat ik weet wat hierin goed voor mij zou zijn, echt in die ‘eenvoud’ leven doe ik met vallen en maar af en toe een beetje opstaan. Straks in de Dorothy-gemeenschap hopen we vanuit een ‘spiritualiteit van eenvoud’ te leven, en ook nu al, als gemeenschap zonder eigen huis, proberen we daar vorm aan te geven. Het is een doel op zich. Maar het gaat daarnaast ook over wat we denken nodig te hebben om ook op andere gebieden in ons leven gezond en goed te kunnen functioneren. De spiritualiteit is dus zowel doel als middel. We geloven dat het een manier van kijken brengt waar waardering en verbinding uit voort komt. Door een gezamenlijk gebedsritme brengen we onszelf steeds weer op een plaats waar ons ego wegvalt, waar we naakt en kwetsbaar zijn, waar onze status er niet toe doet. We willen leren puur als onszelf in aanwezigheid van God te zijn. We geloven dat God op die momenten de meeste kans wordt gegeven om dichtbij te komen, en dat zal ons weer helpen om oprechte verbindingen aan te gaan met de wereld om ons heen.

Mooie ideeën, maar hoe ga ik dit nou meer in de praktijk brengen? Want met dat verlangen kwam ik terug na de retraite. Wat ik toen voor mezelf heb opgesteld is een simpel leefritme, niet pretentieus, eigenlijk heel normaal. Maar waardoor ik toch bewust dagelijks een beetje tijd inbouw voor stilte of gebed, schoonheid en inspiratie. Of zoals we het in onze visie verwoorden: ruimte om ‘naar binnen en naar buiten te kijken’. Ik vind soms best moeilijk vol te houden. Het lijkt altijd het eerste te zijn dat sneuvelt. Hoe proberen jullie de stilte, de Geest, je spiritualiteit, het eenvoudig en bewust leven ruimte te geven in je leven?

Vorige Volgende