Vorig weekend zaten wij te dromen in een zonnige herfsttuin in Amsterdam nieuw-west. We hadden een zogenaamde ‘Dorothy-dag’ gepland. (Om verwarring te voorkomen noem ik het maar niet Dorothy Day, naar de oprichtster van de Catholic Worker beweging, want zo is ook een leuk festivalletje genoemd dat het Jeannette Noëlhuis op 14 oktober organiseert).

We hadden er een dag voor uit getrokken om samen vooruit te kijken en ongestoord met onze gezamenlijke droom bezig te zijn: de droom om over een tijdje samen in een gastvrije gemeenschap te wonen. Zo bespraken we praktische vergaderpunten over bijvoorbeeld wie welke functie in het bijna-op-te-richten bestuur van de vereniging gaat vervullen, zetten we de puntjes op de i van de statuten, en maakten we afspraken om met mensen te praten die ons wat kunnen leren over bijv. duurzaam bouwen.

Maar ook namen we de tijd voor een viering met elkaar. Het was erg fijn om te kunnen bidden met en voor elkaar en voor ons als gemeenschap, meerstemmig Taizé te zingen met fluitende vogeltjes op de achtergrond, en brood en wijn te delen. Verder hebben we de tijd genomen om van elkaar te horen hoe we onze eigen toekomst zien met de Dorothy-gemeenschap. Het was bijzonder om dat zo naar elkaar uit te spreken, we gaan met vertrouwen de toekomst tegemoet! Allemaal zien we dat de Dorothy-gemeenschap heel natuurlijk past in onze levensweg tot nu toe, en willen we er echt voor gaan!

Twee van ons gingen laatst namens het Noëlhuis een praatje houden bij een nonnenklooster in Amersfoort, het was erg leuk om aan deze inmiddels allemaal bejaarde, maatschappelijk betrokken zusters te vertellen over de Dorothy-gemeenschap. Zij waren heel enthousiast en hadden het idee dat wij ‘hun werk voortzetten’, maar dan in een nieuwe vorm. Altijd inspirerend om oudere generaties te ontmoeten die ongeveer dezelfde idealen praktisch hebben vormgegeven in hun leven, hun passie voor werken voor een mooiere wereld niet zijn verloren, en vertrouwen hebben in jongere mensen die daar mee door gaan. Dat geeft een gevoel van verbondenheid, we staan niet op onszelf. En we voelen ons inderdaad verbonden met tradities van christelijke en activistische gemeenschappen.

Wat betreft het ‘voortzetten’ van dingen: in de vorige blog schreven we al dat we van het Franciscaans Milieuproject Stoutenburg allerlei meubels mochten hebben. Op 14 september was het zover: we hebben de boel verhuist en tijdelijk opgeslagen in een loods. Op de foto staat de piano klaar om op reis te gaan! Ik zie het helemaal voor me, een gezellige huiskamer waar Willem achter de piano zit te spelen, iemand op de bank Nederlandse woordjes zit te leren, een kind op de grond zit te spelen en de groenten, die zojuist uit de moestuin zijn gehaald, voor de avondmaaltijd worden gesneden.

Rondom het boerenerf bij Uithoorn gebeurt ook van alles, maar daar kunnen we nog niet te veel over loslaten in deze fase. We hebben geduld en zo gauw er meer bekend is of het door kan gaan, zullen we dat vol vreugde vertellen. Een spannende en hoopvolle tijd dus…

Vorige Volgende