Hoe vul je een tijd van wachten in? Hoe beleef je het? Hoe waardeer je het? Dit zijn de vragen waar we een aantal weken terug onze supervisie sessie mee vulden. Iedereen heeft wel eens te maken met wachten. Wij als groep moeten wachten tot onze plannen gestalte krijgen en als christenen zitten we nu in een liturgische ruimte voor wachten en verwachting genaamd advent. Jodien, onze coach, kwam met de term ‘spiritualiteit van het wachten’ en deze term gebruiken we nu als groep om met elkaar te praten over het wachten dat we nu moeten doen.

Wachten is op zich al iets spiritueels, aangezien het niet materieel is, maar een nadruk op spiritualiteit behelst ook bewustzijn en aandacht voor de waardigheid en inhoud van het wachten. Voor sommigen is wachten een ellendig tijd waarin je nog niet hebt wat je wil. Voor anderen is wachten een mooie tijd van verlangens die je moet koesteren. Wachten kan ook spannend zijn. Duurt het te lang dan kan blijken dat de spanningsboog te kort is en dat de aandacht verslapt. Duurt het te kort dan kan blijken dat we eigenlijk helemaal niet klaar zijn voor de volgende stap.

Eigenlijk verraadt de term spiritualiteit van het wachten al dat we ons wachten niet zien als een loze tijd voordat we aan de slag kunnen gaan, maar als een waardevolle tijd waarin we veel kunnen leren en doen. Eén manier om het wachten een eigen waardigheid te geven is om als groep van elkaar te weten hoe we het beleven. Dan realiseer je hoe verschillend het wachten voor iedereen is. Voor mij is het bijvoorbeeld een veilige tijd waarin ik wel iets moois heb bedacht, maar nog niet hoef te ontdekken of het allemaal wel doorgaat of niet. Uiteraard wil ik dat onze plannen doorgaan, maar het wachten zelf vind ik niet erg.

Naast een eigen waardigheid, willen we het wachten ook inhoud geven. We hebben mogelijkheden besproken om onze doelen en principes nu al in de praktijk te brengen. Hoe kunnen we, als groep, gastvrijheid bieden, nu al een spiritualiteit van het eenvoud nastreven en een boodschap van rechtvaardigheid en barmhartigheid uitdragen? We willen elkaar helpen om de moeilijke keuzes te maken die nodig zijn om onze druk op de schepping te verlichten. We willen elkaar bemoedigen bij acties en met elkaar nadenken over interventies. En er zijn ideeën om als groep bij andere leefgemeenschappen langs te gaan om te helpen en van hen te leren.

Al met al geven onze discussies over de spiritualiteit van het wachten ons een nieuwe kijk op het wachten. Voor mij is het een ‘eye-opener’. Ik heb het wachten altijd willen opheffen door het onderscheid tussen doel en middel, bestemming en pad te vervagen. Waarom wachten op het koninkrijk van God als je er zelf al aan kan bouwen? Waarom zou je je haasten als de reis zelf het doel is? De spiritualiteit van het wachten en onze recente gesprekken erover hebben mij geleerd dat het wachten ook een eigen waardigheid en inhoud kan hebben. Iets om verder over na te denken.