Tireshma is een jonge vrouw uit Ethiopië die een poosje in het Jeannette Noëlhuis met ons heeft samengewoond. Ze kwam als jonge, alleenstaande moeder met een baby van toen acht maanden. Een aantal maanden later bleek dat ze opnieuw zwanger was, en vlak voor de bevalling moest ze doorverhuizen naar een AZC. Het was niet vanzelfsprekend, maar gelukkig kreeg ze een plek in het enige AZC in Amsterdam. Onlangs ging ik samen met mijn eigen dochtertje naar Tireshma toe op kraambezoek.

Om de OV-route op te zoeken ging ik eerst googelen waar dat AZC in Amsterdam-West nou precies zit. Toen zag ik dat het AZC, net zoals alle andere plekken tegenwoordig, een review en beoordeling had op Google maps. Het had één ster (van de maximale vijf) en een hele negatieve toelichting over dat er niet goed wordt schoongemaakt en het personeel racistisch is. Het voelde een beetje absurd, om over een AZC te lezen alsof het een restaurant of toeristenattractie was. Maar ik realiseerde me dat het ook iets moois en gelijkwaardigs heeft dat asielzoekers tegenwoordig hun opvang kunnen beoordelen op Google. Hoe dan ook, die ene ster bleef ook een beetje bij mij hangen. Het is natuurlijk geen leuke plek, zo’n AZC. Ik heb een keer gelezen dat het Nederlandse COA, dat alle AZC’s runt, met schaalvoordelen werkt om te kunnen bezuinigen en daarom nooit minder dan 400 asielzoekers in één opvangcentrum plaatst. Het is ook beleid om de asielzoekers vaak door te schuiven naar een andere plek, zodat ze geen binding vormen met de omgeving of met mensen van buiten bevriend raken. Bovenop dit beleid komt natuurlijk ook de situatie waar de mensen zich in bevinden, de slopende onzekerheid tijdens het wachten op (misschien) een verblijfsstatus of zelfs het wanhopige wachten op een dreigende uitzetting naar een plek waar je absoluut niet naartoe wilt. Zo’n levenssituatie zou ik waarschijnlijk niet één maar nul sterren geven.

Met deze gedachten in mijn hoofd kwam ik aan bij het AZC aan de andere kant van de stad. Ik kon geen bordje met receptie vinden, maar er ging een looppad langs de slagboom en daar kwam ik het terrein op. Daar stonden tientallen witte tijdelijke container-achtige huisjes netjes in rijen. Meteen naar rechts zag ik het huisje met het kamernummer wat Tireshma me had doorgegeven. Ik klopte aan en ze kwam mij lachend omhelzen. Al mijn negatieve gedachten waren meteen verdwenen, want Tireshma heeft een ongelooflijk positieve energie. Ik heb haar twee weken oude baby’tje bewonderd en vastgehouden, we hebben wat gekletst van en onze dreumesen hebben lekker met elkaar gespeeld. Ze vertelde dat de bevalling heel heftig was, maar dat het nu al weer best goed gaat. Ik zag haar heel ontspannen en met veel liefde haar kleine baby verzorgen.

Buiten was er een speeltuin en veel kinderen waren er samen aan het spelen. Tireshma had in haar huisje twee slaapkamers en deelde de keuken en badkamer met een paar andere moeders met kleine kinderen. Daar was ze ook tevreden mee.

Op een gegeven moment klopte een jonge vrouw met hoofddoek op Tireshma’s raam. Ze had haar armen vol studieboeken en pennen en ik dacht eerst dat ze taaldocente was. Maar het bleek Tiresma’s beste vriendin te zijn, en ook een jonge moeder uit Ethiopië. Ik begreep dat de twee vrouwen in de korte tijd dat Tireshma daar in het AZC zat dikke vriendinnen waren geworden, en het verschil in geloofsovertuiging leek totaal geen issue te zijn.

Toen het voor mij tijd was om naar huis te gaan zei Tireshma dat ik niet moest vergeten om me weer uit te schrijven bij de receptie. “Oh, daar ben ik niet eens langs geweest”, lachte ik. Eigenlijk wist ik wel dat je je altijd als bezoeker in het AZC moet aanmelden en inschrijven. Maar ik had het juiste huisje meteen gevonden en toen vond ik het de moeite niet om de receptie nog op te zoeken. “Maar jij bent wel heel Nederlands geworden” zei ik, “van de orde en de regeltjes!” Hierover lachend gingen we uit elkaar, en met hele andere gedachten dan op de heenweg bracht ik de lange terugreis met tram en metro door.

Ik heb veel bewondering voor Tireshma, ze is een enorm sterke vrouw die ondanks alle moeilijkheden vrolijk en positief blijft. Zonder te klagen zorgt ze in haar eentje voor een pasgeboren baby en een kleine peuter, vlak na een keizersnede. Haar toekomst in Nederland is nog steeds onzeker, maar toch blijft ze de taal oefenen en nieuwe vrienden maken. Tireshma heeft me weer eens laten zien dat je wel kunt blijven lachen, ook al woon je onvrijwillig op en plekje met maar één ster op Google. En je levenssituatie kan wel zo donker lijken, het is toch wat je ervan maakt. Onrecht moet natuurlijk nog bestreden worden, maar ondertussen kun je je rijk voelen van liefde en vriendschap. En elke dag elkaar een stukje verder helpen.

Van harte hoop ik dat Tireshma’s baby in veiligheid mag opgroeien. Ze is in goed gezelschap, want tenslotte is Jezus ook in armoede geboren, op een plek met maar één ster.